شعر از غم عاشقی..........

  می نویسم برای دلهای شکسته مینویسم برای صداهای لرزان اشکهای پنهان . 

خداوندا چرا رسم روزگار این گونه است.چرا قصه شمع و پروانه پایان ندارد.چراسوختن و ساختن 

برای هم ساخته شده اند.چرا در کنار ذره ای لبخند کوهی از غم و غصه نمایان است.نمیدانم چرا 

دل ما انقدر وسعت ندارد که غم و اندوه روزگار را در خود حبس کند و ازمیان بردارد. 

خداوندا این ندانستنها واین سوالها مرا سخت ازرده کرده.فریادی نیز دیگر نمانده تا براورم. 

تا شاید کسی به فریادم برسد.تنها پناهم تویی.تویی که فریاد بی صدا را نیز میشنوی. 

پس به فریاد ما برس که جز تو فریاد رسی نیست. 

کاش زندگی شعر بود تا برایش یک دنیا شعر می سرودم تا با اهنگش در خلوت بی کسیهایش 

هیچ وقت تنها نماند.کاش زندگی قصه بود تا برایش یک دریا قصه می گفتم تا همسفر با ماهیهای 

ازاد همیشه اقیانوس خوشبختی را پیدا کرد.